Ve
Salla Başı Yak Yağı…
Her sözünü tartarak söyledin de ne oldu,
Anla artýk ey gönül, bu çað yaðcýlýk çaðý…
Görülüp, duyulmanýn yalnýz tek yolu kaldý,
Yalan-yanlýþ demeden, salla baþý, yak yaðý…
Þaka götürür yaný kalmadý artýk iþin,
Bir dönüþü olur mu, bilmem ki bu gidiþin.
Ýçinde bin çýkar var, görülen her bir düþün,
Fena kapmýþ nefisler, eli, kolu, ayaðý…
Uçuk-kaçýk bir heves, belki kendince haklý,
Lâkin, o’nu ölçmeli, rehber kýlýp da aklý.
Çektiðimiz dertlerin çoðu bizden kaynaklý,
Kendimize attýrýr, felek bize dayaðý…
Nasýl geçecek insan, kulluk denen sýnavý,
Boþ bulunup oldukça, zâlim nefsinin avý.
Sevgi-saygýyla verip, donmuþ kalplere tavý,
Eritmeli acele, benlik denilen daðý…
Ýnsanýn þu dünyada, kendi rengi olmalý,
Ömürlerin seyrinde, bir nirengi olmalý.
Þýmaran nefsi ile, ciddi cengi olmalý,
Výcýk-výcýk cývýmýþ huy ne kadar bayaðý…
Yürürüz son duraða, bahtýmýzýn izinde,
Gücü bir yere kadar, ayaðýn da, dizin de.
Kul olabilmek için, Rabbimizin gözünde,
Koparmalýyýz derhal nefsimizle her baðý…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.