Bütünümden intihar ediyorum

Bir uzak olmuþsun yine, yakýndan çok iþte...
bir nehir,
bir dað aþýpta,
edilen seyyar laflarýmda...
Burasý baþka bir diyar uzak mý uzak,
göç alýyor gönlümden...

Bir tünelden geçerek o sokakta beklerdim
Bir elde gül yanaklým,
bir elimde saçýnýn teli
Terk-i düþlerimden atýyorum bu kahrýmý
Yastýk-yorgan ikileminde eksiliyorum
Güneþ, zaman geçtikçe içine kapanýyor
Takvimlerden düþünce þuursuz kimliðimle,
bütünümden intihar ediyorum...

Kardeþ dert dinler! kardeþim ben nerde eksiðim?
Mehtabýmýn latifesine yavaþça gülümsüyorsun
Dalgalar köpürürken parmak ucu ýslaklýðýnda,
bir yenisi daha gelicek diye...
Hayatsýzca yaþýyorsun ’hayat’ adýný giydirip,
çekiyor diken gibi bu yüzden acýyla...
Baðýrdýkça susuyorum...
Yediðim o elmanýn, o dalýmýn,
diðeri gibi...
Beklentilerdeki soðuk bir son,
ölüm sandýðýný açýnca,
koca bir süpriz býrakýyor beyaz gülücük...

Hayatýmýn ön sözüne iþliyorum en özel bakýþlarýný
Nefesini dikiz aynama sýkýþtýrýp takip ediyorum,
yol boyunca tekrar tekrar...
Ayný eskilerin yaptýðý gibi,
anýlarýma sarýyorum,
kokunu sarýyorum, bir kýyafetini de üstüme geçirip...
Bir dokunuþun ucunda yine tenini hayal ediyorum
Yarým kalmýþ kalbimin yakýný,
çoktandýr ben,
evet... çoktandýr,
unutulmuþ bir duvar saatinin bitmiþ ruhu gibi,
eksiðimden geriye sayýyorum...


Emre Evren Yalçýn
’benimle olma! benim ol, benim...’
Sosyal Medyada Paylaşın: