Sonbahar kadýným benim... Kandilime üflerler geceleri, sönüklüðümle teselli ederler bugün... Dünden beri sözleriyle aþikar. Sana ait bir geceden sonra, kenarýndan kývrýk bir mektup daha. Beyaz martýlar uçuþkan yine... Yedince caddemin uzullarýna, yine bir bahar... Tekrir eden ayak izlerime, yüz hatlarýndan öncedir...
Gelesin... kadýnýn nefesinle. Teninin zikrine kavuþurum. Tokalarýna renk renk iltifat sürüklediðimi, sorarým gökkuþaðýna...
Sonbahar kadýným benim... Ayazlar, yine mi kendi? Ben, kendini arayan, ufak bir anektodum daha...