NEYZEN
Üfle ney’inden nârý, yansýn kavrulsun yürek
Devran durur, yýldýzlar yerlere iner, neyzen.
Niyazlar salar göðe, ihvan, boyun bükerek
Mevlâna’dan Mevlâ’ya, arz – ý hâl gönder, neyzen.
Ateþ mi nefesindir, nefesin mi ateþtir,
Ney’den dökülen naðme, kaç aleme güneþtir,
Hakk’ý söyleyen neyzen, Yesevî’lere eþtir,
Üfle ney’i, kalpteki ateþler söner neyzen.
Hem neyzenin, hem ney’in, yanýk, oyuktur baðrý,
Arama devasýný, derman bulmaz bu aðrý,
Ney’den yükselen nefes, derviþ Yunus’tan çaðrý,
Semazenler semahý ney’inle döner, neyzen.
Mecnun’u kýskandýrýr neyzenin ney sevdasý,
Kerem veda eder de, olmaz ney’in vedasý,
Ney sedasýyla gelir ehl – i aþkýn duasý,
Pervaneler ateþte ney’inle yanar, neyzen .
Sihrine kapýlanlar neylesinler Lokman’ý,
Bir kuru kamýþ verir gönüllere fermaný,
Dertliler ney’de bulur dertlerine dermaný,
Ýflah olmaz bu yara, ezelden kanar neyzen.
Ney derviþ nidasýdýr, gülþende bülbül sesi,
Neyzen üfler, ney aðlar, kýrýlýr can kafesi,
Alemleri titretsin, inleyen ney nefesi
Mahþerece çaðlasýn, olsun bir pýnar, neyzen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.