Memleketin birinde, büyük bir çiftlik varmýþ,
Oradaki hayvanlar, yiyip içip yatarmýþ.
Adý üstünde eþek, sýkýlmýþ bu hayattan,
At ile öküzü de usandýrmýþ rahattan.
Demiþ: Burasý rahat, burda neden kalalým?
Haydi, kalkýn gidelim; biraz hava alalým.
Üç kafadar çýkarak, gece vakti kapýdan,
Gittikçe uzaklaþmýþ, o muhteþem yapýdan.
Derken üç yol aðzýna, ulaþýnca durmuþlar,
Ne yapalým diyerek birbirine sormuþlar.
Üçü de bakakalmýþ, birbirinin gözüne,
Yine eþek baþlamýþ, anýrarak sözüne:
“Yolumuz ayrýlýyor, haydi helalleþelim,
Altý ayýn sonunda, burada birleþelim.”
Diðer iki arkadaþ, bunu kabul etmiþler,
Orada vedalaþýp ayrý yola gitmiþler.
Çabuk geçmiþ altý ay, dönmüþ üçü de geri,
Atla öküz periþan, bir kemik bir de deri.
Eþek hiç uzatmadan “Hoþ geldiniz!” faslýný,
“Bu haliniz ne?” diye, sormuþ iþin aslýný.
Önce öküz baþlamýþ, anlatýp inlemeye,
Eþekle at hazýrmýþ, merakla dinlemeye.
Yolum çok uzun sürdü, üç gün boyu dolaþtým,
En nihayet güneyde, bir çiftliðe ulaþtým.
Beni gören insanlar, içeriye aldýlar,
Gencecik düvelerin, üzerine saldýlar.
Dedim ki: Oh ne rahat, böyle hayat ne güzel,
Keþke kaçýp buraya gelseydim yýllar ezel.
Bu devran hep böylece, sürecek sanýyordum,
Sonradan anladým ki boþuna kanýyordum.
Ne zamanki çiftliðin, traktörü bozuldu,
Ýþte o gün alnýma, kara yazý yazýldý.
Çiftçi dört gözle bekler, tarlasý için güzü,
Arasa da bulamaz, benim gibi öküzü.
Yoruldum, hastalandým; aldýraným olmadý,
Diz baðlarým çözüldü, kaldýraným olmadý.
Vakit tamam olunca gece yarýsý kaçtým,
Anladým ki elimle, baþýma bela açtým.
Sýra ata gelince indirmiþ kulaðýný,
Konuþmaya baþlamýþ, bükerek dudaðýný:
Dinleyince öküzü, hafifledi kederim.
Öküz dostumuz ile ayný benim kaderim.
Beni tanýyorsunuz, sevmem asla yalaný,
Bunca zaman boyunca, çözmediler palaný.
Sizden ayrý kalalý, sürekli yük taþýdým,
Bazen küçük bir çuval, bazen büyük taþýdým.
Arpa yüzü görmedim, gördüðüm kuru saman,
Öyle yere düþtüm ki cehennemden de yaman.
Günler boyu aç-susuz çalýþtýrýp durdular,
Yük çekmek yetmez gibi koþturdular, yordular.
Zaman doldu diyerek döndüm geriye ben de
Sen anlat eþek kardeþ, þimdi de sýra sende.
Anlatmaya baþlamýþ, eþek maðrur edayla:
Her þey burdan baþladý, küçücük bir vedayla.
Epey gittikten sonra karþýma çýktý nehir,
Nehri yüzüp geçince buldum bir koca þehir.
Ýnsanlar toplanmýþtý, kocaman bir alana,
Konuþmacý ne derse alkýþ çalan çalana…
Kalabalýk görünce, anýrdým o meydanda,
Oradaki insanlar, bana döndü o anda.
Dediler: Sesin güzel, sen gel bize baþkan ol,
Hatta canýn isterse, bizleri kaz gibi yol.
Son altý ay boyunca sadece yiyip içtim,
Orda da rahat battý, siyasetten vazgeçtim.
Gideceðim deyince önüme oldular set,
Anýrmakla olurmuþ, o ülkede siyaset.
Olan oldu bir kere, dönmeyelim geriye,
Yine benim yolumdan, gidelim ileriye.
Sizler de bilirsiniz, ben bir garip eþeðim,
Bu ses bende oldukça, serilidir döþeðim.
Nasýl olsa orada, yine baþkan olurum,
Ýkinizi yanýma, yaver diye alýrým.
Öküz ve at hayretle, þaþýrmýþlar olana,
Çaresiz bir þekilde uymuþlar bu plana.
Eþeðin sözlerine ikisi de hak vermiþ,
Gittikleri memleket gerçekten güzel yermiþ.
Üçü de ayrý ayrý, birer parti kurmuþlar,
Sonunda yetim hakký yiyerek kudurmuþlar.
O da kâfi gelmemiþ, memleketi bölmüþler,
Öküz ile at bile anýrarak ölmüþler.
Neticede bir ders var, anlatýlan kýssadan,
Uzatmayýp sözünü bitirmeli kýsadan.
Biz insanlar böyleyiz, baðýraný severiz,
Baldýrýmýz çýplakken baþkasýný överiz.
Büyük görünenlerin riyadandýr taçlarý,
Aza kanaat edip, düþünmeli açlarý.
09.09.2007/G.