eðreti sokaklar kuþanýyor vedayý, indiriyor kepenklerini gökyüzü
ellerim yarým kalmýþ sevinçlerle, kýrýk gülüþler topluyor kaldýrýmlarda
ürkekliðimden deðil dilimin kekemeliði
yüreðimin ateþ ateþ çölleþtiðindendir
sonbahar manzarasý gibi susup kaldýðým
öyle bir hüzün ki
seriliyor gözlerine akþamlarýn
ellerinde eþkýya öfkesiyle, buz yanýðý düþler diriliyor
bir poyraz yol alýyor
poyraz yerle gök arasý mevsim deðiþiyor
zaman fýrlatýp atýyor kendi ruhunu
nereye baksam suskunluk
nereye dokunsam dilsiz bir çocuk oluyor yalnýzlýðýn diðer adý
yalnýzlýk þafaðýn ayaklarýna dolanýyor
gecenin sancýsýyla kývrana kývrana doðuyor gün
aðlasam döksem hasretin en beyaz çýplaklýðýný
gözyaþlarýmdan çiçek açar mý
zencefil kokar mý saçlarým
bir bulut aðlýyor
hiç durmadan bir bulut
uzaklar kara nehirler gibi sokuluyor koynuma
týrnaklarým avuçlarýma battýðýnda
ve dilim ala karýþtýðýnda
sussam boðulacaðým
haykýrsam kan revan
soluðu koynumda bir sevda ölüsüdür bu !
12 / 10 / 2009 / N_Erol
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.