artýk küllerimizden de yaratamýyoruz kendimizi.. buharlaþarak bulutlara karýþýyor göz yaþlarýmýz bile..
zamaný deðil,yaþamanýn..
artýk ölüm sýfatýnda cümleler kullanýlýrken yaþam, yaþamý arzulayan sözcüklerin arasýnda bile yaþamýyor þimdi.. zaten, hatýralar sahibinden baþka kimi ilgilendirirki..
zamaný deðil,yaþamanýn..
giderek sýradanlaþýyor,hayat.. öyküler de.. insanlýk da..
yurdumuzu sevmenin bedeli ýzdýraptý önceleri.. ya þimdi.. hiç yeþermeyecek oysa içimizdeki sýzý çiçeði..
zamaný deðil.. yaþlanýyoruz..
bütün gençliðimizden arýnarak alýnlardaki,harita çizgilerle.. sonbahar ýslaklýðýnda bir hayat.. ve artýk,insanlýk kendini küllerinden bile yaratamayacak..
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet hurşit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.