Kör Kıpırtı

yaþýyorum,
düþlerimin gölgesi
ruhuma düþüyor
-kör kýpýrtýlar-
girdaplar baþlýyor
dönüp duran duygular

bir bir eksiliyorsun,
eksildiðin yerlere düþüyor gölgeler
-sona erecek gibi kýpýrtýlar-
kör,
serkeþ,
kinli...
düzelmiyor gölgeler
eðriliklerini resmediyor,
deliriyorum...
bir lanetin eþiðinde
küfürlerin gölgeleri debeleniyor dilimde
dilim-kör kýpýrtýlarda savruk-
ve sesleniyorum,
devþir varlýðýmý ey tanýmadýðým ruh !

Göðsüm hýrýltýlarýn dehlizi
yankýsýz -ama gölgeli -
aþ ! bunu diyorum
aþ ! ma!
lýsýn...-içimde bir çeliþki-
ne çare;
yýrtamýyor göðüs bu gamý...

biz eski geleneklerin çocuklarý
ellerimiz deðmeye görsün-bir tene-
yürek düþer yüreðimize
-ihanet defterimizde kayýtsýz-kelime.

çukurlarýmý dolduruyor yaptýklarýn
daðlaþýyorum!
sýrtým yýrtmaçlý bir yaþamýn
rüzgar savruðu eteði
taþýyamýyorum seni
-kör bir kýpýrtý-kapýda
açsam dolacak içeri
gecenin ihaneti;gölge/siz!

gidelim gönlüm
bir yerlerde sepetimize düþer
belki güllerimiz...

filizlendi dalýnda meyvemiz
-derken-ayaz düþtü dalýmýza
-üþüdük belki-
ama gitmeli
bir feryat içimizden taþsa da
-bu göðüs kafesi-
açmamalý kapýsýný
çalý-çýrpýya...
düþmemeli dibimize dallarýmýz,
dayanmalýyýz...

Bir gül derilmiþ,
—sel sularý taþýyor-
Biz ki-iki vahþi ýrmak-
Sevdamýza Fýrat uyanýrdý,
—kanardý ayrýlýþýmýza-Kýzýlýrmak...

Gece-ne kör kýpýrtýlar-düþürdü içime
Gölgesizdi her þey-sen düþmeseydin-
Gittikçe silikleþen
Ne olurdu-ne olurdu söyle-
Ýhanet etmesen...

Ve zaman
Dinginliðini yitirmiþ
Güneþ yarýyor göðsünü gecenin
Masal sona eriyor,

Sen içimde kalan ihanetinle
Cevapsýz bir sorusun þimdi

Kuduruyor bir bardak su!
Fýrtýnalý bir gecenin ardýndan
—ki gece kör kýpýrtýnýn gölgesi-
Gündüz ki-bilirsin-
Yeryüzünün buðusunu taþýr sabaha-sis-
gözlerim mi?!
Bir gidiþin kuraklýðýný suluyor

Baþýndan soluktu bu resim
—fýrçasý soluk dokunmuþ-
Ýlk gününde düþ! müþtü suya-düþ-
Kirlenmiþ,
Hýrpalanmýþ
iyi bakýnca fark edilen
saçlarda beyazlamýþ...
yok ediyor geleceði kendi renginde,
-çaresizce-
bir soðuk öykü dökülüyor kalemimden
kalem ki
-en çok ihaneti yazarken zorlanýr-
vay ki! vay,
bu öykü ne karanlýk
düþüyor yüreðime...

nerde tebessüm renkli dudaklarým
þimdi titrek ve ürkek
her þiir okuyuþumda
sonbahar gibi-seni hazan diye okurum-

ve yol boyunca uykusuz
geceye düþer uykum
hep tekrarlanan bir rüya,
-bir el beliriyor omuzumda-
sesi kýsýk, alaycý...
ihanet diye inliyor-doyumsuzca-

bak tüm duygular yaralý
küskün/üm,
umutsuz/um,
sakýn açma aðzýný
affederim belki seni-suskunluðunda-

bir adam bir saðýra sesleniyor
-dinle-bak ne güzel þiir diyor
kimse demiyor mu?-saðýr duymaz-
bu gün ne kadar esmerim
uzaklarda bir ses
kulaðým yankýsýnda
sesini uzaðýma düþüren sensin...

þimdi ben;
bir güvercinin
þaþkýn uçuþunda,
afallamýþ bir bedenim...

savruluyorum,
ey eski korkum!
-kes umudunu kör kýpýrtýdan-
dön cesarete...

Sosyal Medyada Paylaşın: