“ görmüyor musunuz ay geceye asmýþ kendini bekliyor tekmelesin diye karanlýðý birisi ”
( Hasreti isa )
þimdi bir düþün içinde ecelsiz ölmek vardý hani yeni bir aþka kendini kurmak gibi
aþkýn hasadý deðildi ayrýlýk insanýn yükü deðildi kahýr gel sapla samaný birbirinden sen ayýr sen ayýr yüreðimden tortusunu zulmün bak bir kaz yavrusu nasýl dalýyor göle göl yaðmura sevdalý yaðmur buluta ellerimde ne kalýr ki senden bu boþlukta
göçtün gittin gözlerimden bir harman sonunu geride býrakýr gibi herkes uykuya çekilir dili çözülürdü kelimelerin koynunda ellerimin buzu çözülürdü þimdi yaþlý bir gölge sallanýr pusuda gül üþür
demek ki sen de gitmeyi bilecek kadar büyüdün öyle mi ömrüme yük olsun bu sendeki kaçýþ doðrular çok çabuk acýtýyor insaný
bir yalnýzlýðýn ortasýnda çoðalýyorum þimdi
zamaný týrmalýyor türkülerin takvimler ayrýlýðý gösteriyor öfkelere gerip gülüþlerini derme çatma yalanlarda kundakladýn düþlerini zamanla yaþamak da ustalýktý zamanla seviþmek de yer yataklarda ustalýk içinden titrek susuþlar geçerdi dudaklarýnda büyüyen sen bir yumrukta devirmeye hazýrdýn geceleri oysa ve ateþlere gerip kendini çýðlýklara durma vaktiydi
aþký koynunda büyütmeye yeminliydin yeminliydin yalanlardan uzak tutmaya sevdalarý istesen þimdi bir kurþunda vurabilirdin bu sensiz kanayan bedeni
vur þimdi kendini daðlara göç kýzý vur daðlara umutlarýný git yeni mezarlar kur kendine ya da aðla bir sevdanýn hasretiyle ölemedim diye
takvimler ipini koparanlarýn pazar yeri
bir bulut çapaðý kaldý gözlerimde gidiþinden beri
yine derme çatma aþklarýn koynunda buldum kendimi günün akþamýna bir salkým üzümün eðildiði gibi
yine kýrýk kanatlardan uçurtmalar yapacaktým düþlerimi gülüþlerimi bir bir asacaktým uzaklara olmadý erken soldurduðum çýðlýklara gölgeler düþtü düþtü bütün yaþanýlanlar d/üþüþtü hayat dudaklarýmýzda gülümseyen bir öpücüktü
kaldýrdým baþýmý göðe seni gördüm bir yýldýzýn üstüne abanýyordu avuçlarýn parmaklarýndan sýzan ýþýkla var olan bir sevda deðildin henüz aklýn ýþýðýnda çözülen bendim
ayak uydurabilmen için hayata artýk çok geçti gün beklemezdi seni de günlerin t/uzaðýna düþerdin güne erken baþlamak için dünü unutmak gerek telaþa kapýlmadan gün de deðiþecek kendiliðinden bak o zaman
kullandýðým kelimelerde sen yoktun þiir bile yolunu þaþýrýrdý bende oysa bir þarkýydýn tenimde tenini býraktýðýn yerde
geçmiþi göremezsen gelecek içinde g/izlerini bulamazsýn çekirge bile önce sýçrayacaðý mesafeyi belirler ama insan bilmeden gittiði yerde bulur kendini insan tek heceyle aþktýr aslý yoktur karþýlýðý yok
her düþ kendini temize çýkaran masum bir öpücüktür herkes kendi doðrusu için emek harcasa yanlýþý yaþamaz hayat biraz da gerçeði dýþlamaktýr
gün ýþýrken gözlerin dýþarýda olsun
gece d/iþliyor düþlerimi çürük bir kederle baþlýyorum ben güne kefenimden bir parça koparýp açýkta kalmýþ yerlerini örtüyorum düþlerinin seni çok seviyorum daha ne diyeyim göz bebeðim emeðim emek ek emekçimsin seni seviyorum kim ne derse desin
datça / eylülün son günleri 2009
Ýsa Ýnan Sosyal Medyada Paylaşın:
İsa inan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.