İDAMLIK BİR MAHKUM

Bugün, sýradan bir gün;
Bugün, sýrasý son bulmuþ bir gün...
Her þey, zamanýn normal seyrinde;
Zaman, her þeyin son seyrinde...
Bir sessizlik, bir kimsesizliktir,
Her yanýma daðýlýp giden.
Nedir bu anne, nedir bu belirsizlik?
Dört duvar arasýnda bir çýðlýktýr yankýlanan,
Bir hüzündür, çevremdeki yüzleri saran.
Aslýnda biliyorum anne, biliyorum!
Ve en sonunda kalemim kýrýlmýþ,
Beklenen hükmüme adým adým yürüyorum...
Belki bir yangýn düþecek yüreðine,
Belki bir feryat dolanacak sesine;
Ama neylersin anne, neylersin,
Kimine yaþamak düþer, ölüm kimine.
Biz yarým kalmýþ bir hayatýn
Öksüz çocuklarý gibi her þeyden mahrumken,
Ve de her günümüz bin bir esaretle geçerken,
Yaþamak neye yarar, var olmak neye yarar?
Evimiz yangýn, adresimiz sürgün yeri,
Bilmem ki tarihin hangi zamanýndan beri?
Kardeþçe sevgiler çoðalan yürekteyken,
Ýnan anne, elbet bir gün güneþ doðacak;
Ben, yorgunluðu yüzüne sinmiþ bu hayatta yokken...
Kimi zaman yarýný kucaklamak için yaþamak gerekir,
Kimi zaman da yaþamak için ölmek gerekir!
Dar aðacý karþýmda, zaman dukuyor mekik;
Yüzüm daðlara dönük, baþým dimdik...
Çýðlýklar atýp yüreðini daðlama;
Aðlama anne, ne olur aðlama!...

Süleyman ÇETÝNKAYA

Sosyal Medyada Paylaşın: