Asuman2
Dar sokaklardan sade bir hayal buharlaþýyor…
Yürürken uykusuz mabetlerin kuytu köþelerinden,
Alevler rengini deðiþtiriyor, þehrin…
Çevreliyor sis, ufku…
Ve sen; Asuman!
çýðlýklar sýðlaþtýðýnda aynalý tepede, savruluyorsun ’’öte’’ lere….
Rüyalarým gecenin tenine bir uyku yaðmuru…
Sen yine,
Gözlerimin deðmediði yerlere damlýyorsun...
Uçurumdan aþaðý sarkmýþ düþümün, tek tutunduðu ipekten tel oluyorsun…
Yangýn sarmaladý, kýzýl bir aþkla ruhumu…
Neden bu denli ýrak ýrmaklarýn küllere bir bað kurmasý?
Taþýnýp gidiyorsun Asuman…
Ay imbiðinde süzülür...
Baþý önünde yýldýzlarýn...
Güvercinlerin ayaklarýndan yanýk bir düþ kokusu geliyor
Dermaným su yataðýna taþla baðlanmýþ bir gölge Asuman!
Plansýz inleyiþlerin girdabýna yazýlmýþ bir ’’ah’’ sýn..
Aynanýn içindeki yanýlgý oluyorsun her akþam,
Gece içimde ölümleri sayarken,
Her sabah güneþi sen sanýyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.