Gökte kümülüs bulutlarý, Yerde kar. Kar altýnda karanlýðýn derin izleri. Uzun yýllarýn gerisinden, Fýrtýnanýn sessizliðinde; Yeþerir yeniden Kan rengi filizleri...
Sarp kayalar tutar, Aydýnlýðýn karanlýkla kesiþen yolunu. Uðultulu ve bulanýk seslerin Çýrpýnarak can çekiþlerinin, Yankýlarý duyulur derinden. Zamana karþý direnmeye çalýþan kayalarda...
Duyulur, Karanlýðýn koynunda uyanan, Uygarlýk düþmanlarýnýn Yaklaþmakta olan ayak sesleri. Aceleci olmayan adýmlarla...
Gündüzleri, Gökte Güneþ parlar. Geceleri yýldýzlar. Keser zifiri karanlýðýn önünü. Karanlýðýn koynunda kaybolur, Ve son duraðýdýr Hortlayan hayaletlerin; Kendi yarattýðý uçurumunun sonsuzlýðu...
Gün þafakla uyanýr. Can bulur yeniden milli ruh... Dün,Kuvay-ý Milliyeydi; Bu gün de yeniden Kuvay-ý Milliyedir. Çarpan yüreklerde; Damarlardaki soylu kanda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozanca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.