HÜZÜNLE BAKMAK

Geceleyin gökyüzündeki yýldýzlarý sayarým.
Gündüzleri de
Aðýr veya aceleci adýmlarla
Sokaklardan geçen insanlarý....

Yüzlerine bakarým fark ettirmeden.
Sevinçlerini,hüzünlerini okurum
Yüz hatlarýndan.
Ardý sýra koþtuklarý
Kopuk kopuk umutlarýný;
Ulaþýlmaz uçuk düþlerini....

Sonra,
Birden bire bir ak tomurcuk gibi patlayan
Küme küme bulutlara bakarým;
Hüzünlü...
Rüzgarlarýn önünde sürüklenerek
Nereden geldiklerini,
Doðduðum köyün üzerinden geçip geçmedikjlerini;
Çocukluðumda
Koyun ve kuzu otlattýðým kýrlarda;
Halen kekik kokup kokmadýðýný sorarým.
Haber sorarým,
Yitik sevda peþinde koþarken
Gençliðimin kaldýðý dað köylerinden...

Bir an hüzünlenirim,
Gökyüzünde kümelenen bulutlar da hüzünlenirler...
Dolgunlaþýrlar yaðmur yaðmur...

Doðu Karadeniz Daðlarýnýn doruklarýnda,
Her baharla birlikte,
Kardelen çiçeklerinin açýp açmadýðýný,
Yalçýn kayalýklarýnýn üzerinde
Kanat çýrparak boz kartallarýn uçup uçmadýðýný;
Yaylalara çýkan köylülerin
Davarlarýnýn çýngýrak seslerini;
Duyup duymadýklarýný sorarým...

O sýrada sert bir rüzgar eser,
Katar önüne beyaz bulutlarý...
Sürer götürür ta uzaklara,
Bolu Daðlarýnýn üzerinden,
Kýzýlýrmak Vadisine;
Fýrat üzerinde yaðmur olur...

Koþarým ardýndan,yetiþemem...
Üzülürüm,
Uçurtmasýný rüzgara kaptýran bir çocuk gibi.
Ve yeniden baþbaþa kalýrým kendimle...

Sosyal Medyada Paylaşın: