oysa kendi gölgesinden utanýyor adam sevincin yarýlýyor kendini aðzýnda büyüyor dilin ay ýþýðýndan uzak kaldýðýn zamanlara rastlýyordu gidiþin
sadece dudaklarýna konuk olabilmek için bekledim kapýnda yýllarca uykularýmýzýn içine bir fragman gibi girerdi kuþlar bakýþlarýn ayaklanýr bedenimi döverdi böyle gecelerde saatlerce susabilirim koynunda
yeryüzü bir bataklýk diyorsun ayaklarýný kaldýrýyorsun her yaðmur yaðýþýnda kaçýyorsun umutlara
namlular veda ediyor kurþuna kim vurdu ya gidiyor aþklar içindeki yalnýzlýðý çiziyorsun dudaklarýma kopan bütün halatlarýn kopan bütün zincirlerin yasýný tutma koy gitsin kendini bir þarkýnýn ortasýna
belli ki tükenerek eksilecek ömründen zaman cennette cehennemde ateþten bir koca yalan yenilgilerini kuþan da gel sevdiðim ne sen ne ben ne zaman aslolan insan
Ýsa Ýnan Sosyal Medyada Paylaşın:
İsa inan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.