Aðlayamadýðým günlere…
Ne zaman istedim yaþamayý
Bilemiyorum
Ama biliyorum ne zaman
Ölmek istediðimi
(þimdi olabilir mesela)
Ne çok aðlamak istedim
Bilemezsiniz
Siz ancak gülmeyi
Yaþamak sanýrsýnýz ya…
(oysa sadece vicdanlýlar aðlar)
Ne zor bilemezsiniz
Kalplerini askýya asanlarla
Her gün görüþmek
Ve bundan þikâyetçi olamamak
(çoðunuz aynýsýnýz, kime þikâyet edeyim ki)
Çocuktum büyüdüm
Aslýnda hep küçüldüm
Önce hayallerimi unutturdular
Sonra zeytin peynirle kandýrdýlar
(kuzenim yaðmurda öyle diyor)
Gece diye saygý duyuyorum
Gündüze de
Bütün renkleri kolladýðý içinse
En çok geceyi seviyorum yine de…
(beyazý yok etmiyor en azýndan)
Penceremin kenarýna oturup
Saatlerce tavla oynayabiliyorum
Hayatýn bana izin verdiði kadar da
Mutlu olmaya çalýþýyorum…
(mutsuzken kaybedeceklerimi biliyorum)
Öyle be üstadým
Aslolan hayattýr…
Yaþamak ayný zamanda
Yaþatmaktýr güzellikleri…
(yüreðiyle büyütmektir her þeyi)
Daha görülecek
Daha sevilecek çok þey varken
Ellerimizle üþüyüp, terleyecek anýlarýmýz da
Bu nefret kime?
(üstelik bunca severken…)
Ben yazarken senide düþündüm
Güzel yürekli üstadým
Sen mezarýndan bir gülüþ at
Belki dökerim o zaman iki damlacýk
(yaþarým senide anlaþýlmazlýðýnla)
Ölsen de uzak bir yerde
Ruhun bak halen burada
O halde
Demek ki ölmemiþ siniz?
(etrafta bunca ölü varken)
Öyle üstadým
Adým: emre
Hani soracak olursa halimi
Senin kadar sevdiremedim kendimi
(ama yinede sevdim her þeyi)
Aslýnda bitirmek istemiyorum
Bu yazýyý…
Yazmak belki daha da çok yazmak
Arada sýrada da yaþamak doyasýya
(en güzelini hemde)
Kendine iyi bak üstadým
Kaderde varsa yine görüþürüz
Önce kalemim gider elimden
Sonra harfler, hayallerim derken…
(ben giderim bu hayattan)
Öyle ya,
Yazmadan da olmuyor hani
Ruh hapishanesinden…