Her gün baðlar kapýya, bir baþka sevda atý,
Bitmiyor þu gönlümün, güllerle saltanatý...
Sahiden deli gönül ! Ölür sanki acýndan ;
Aðaç eydi baþýný meyvesiz, utancýndan!
Beni baðlamak kolay, gönlümü baðlamalý,
Utanmadan geziyor, saymadým kaç yamalý?
Her gün baþka kapýya, gagasýnda gül taþýr,
Kocadýðýný bilmez, körpe tayla yarýþýr!
Rezil-rüsva edecek, kalkýp beni ellere,
Ýnan kýrkýndan sonra, düþürecek dillere.
Seni bilmem n’etmeli, kesilmez elin dili,
Her gün kalkýp oynuyor, elinde al mendili.
Ardýn sýra koþarken, çaresiz adým adým,
Kaç baða düþtü yolun, inan ki sayamadým.
Þimdi birbirimize, yakýþmýyoruz, anla ;
Geçmiþin hatýrýna, idare et kalanla.
Ne dað bildin, ne dere, dolandýn deli tayla,
Bir gün, dört yol aðzýna, asacaðým yaftayla!
Yazacaðým üstüne, kalýn, büyük harflerle,
Öldü ve gömdüm onu, bugün siyah güllerle...
Artýk herkes inanýr, kimse aramaz, sormaz,
Bak benim bir annem var, sana kimse aðlamaz.
Ey gönlüm, hayat boyu, yaptýðýna deðdi mi,
Ben bile sormuyorum, nasýl yerin iyi mi ?
Sormaya gelmez ona; ona, her gün mart ayý !
Evet, bilmeli insan, gönlüyle kocamayý...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.