BENİM EYLÜLÜM
Her eylül kaç dal düþer ve kaç gonca kýrýlýr,
Paramparça yüreðim, tam ortadan yarýlýr !
Aðzýmda acý tortu, veda demekti eylül,
Düþerken yakamýzdan, sarý ve solgun bir gül.
Takvimlere bakamam, yine eylül mü diye,
Bir zakkumla gelirler, uzatýrlar gül diye.
Kaç ney’de üflendim ben, içli, yanýk kamýþtým;
Yine eylüldü zaman, dönüp bakamamýþtým!
Sararan yapraklarla, ruhum dalgalanýyor,
Düþmek üzereyim ben, bak dört yaným kanýyor...
Çok diplerde vururken, gönlümüzün sevinci,
Geçti devrin diyorlar, dizemezsin sen, inci.
Bunu þimdi anladým, düþmek demekti eylül;
Dört bir yaným tarumar, savruluyor onca gül...
Öptüðüm gonca gülde, arýyorum adýmý,
Her düþüþ kaya gibi, kýrarken inadýmý...
Direnme! Anlamý yok, aralar kýþ kapýyý;
Vururken sert dalgalar, düþersin kýyý kýyý...
Bir gün eteklerini, toplarken, göl ve deniz,
Sarý, silik bir adla, görünür kimliðimiz.
Ben artýk bir ümmiyim, yok okumam, ne yazmam;
Artýk bitiyor gücüm, üflesen dayanamam.
Asla acýmadýlar, bak zalimce kýyarken!
Hayat, ince ve sessiz, ellerimden kayarken...
Nasýl olsa göründü, denizin, gölün dibi;
Þimdi gel ya dað gibi, yada keskin çýð gibi...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.