zorla kökünden koparýlmýþ fidanlardý her doðum sonrasý öksüz yurdun öksüz kalan çocuklarý çocuklar çoktular sokaklara sýðmayacak kadar
özlem tüterdi bacalardan ter karýþýr düþlerine mendilleri yenlerine yamalý yarin saçlarýný okþadýðým gibi okþardým saçlarýný
bir tutam sevinç verirdim gülerek giderlerdi evlerine evleri yeni kavgadan çýkmýþ küfürlere benzerlerdi evleri biraz da benimdi girer çýkardým çýkar girerdim de kimseler görmezdi
aslýnda bu yurt hepimizin öksüz yurdu karda kýzak yaðmurda çamur yere düþer toz olurduk
büyüdük ne olduk büyüdük ne olduk
toz duman yollara düþer ömrümüz ömrümüz bir komþu kýza ömrümüz bir komþu kente ömrümüz bir komþu ülkeye aþýk olurdu
biz ne çok aþýk olurduk
erken biten aþk sonrasý birikmiþ anýlarýmýza jilet atardýk akan kana aldýrmaz burnumuzdan kýl kopartmazdýk boþ yere ne kanlar akýttýk iþte burada akýttýðýmýz kan kadardýk
gün oldu kanlarýmýzý içtik kan kardeþ olduk dün oldu kan kardeþlerimizi arkadan vurduk
nedense hep arkalarýndan vururduk
dün oldu zemheride açan çiçekler gibi asiydik damarlarýmýzda baharýn en genç yüzü yüzümüz yüzümüze benzer yüreklerimiz bir baþkaydý yüklerimiz baþka yüklerimiz sýrtýmýzda
dün oldu evcileþtirdiler bizi onun bunun kölesi olduk
sahi biz ne çok köle oluyorduk
sen uçurumlarýný özlediðim sevdiðim nasýlsýn?
iþte bu þiirde ancak bu kadarsýn
temmuz 1999
Ýsa Ýnan Sosyal Medyada Paylaşın:
İsa inan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.