YEDİ

..
Þehirler ve yollar arasýnda,
Kaybolmuþ bir çocuðum.
Adým Eylül,ilkbahar sonundaki hüzün gibi,
Ellerim yok,kollarým,bacaklarým...
Bir tek fýrtýnalý denizleri andýran gözlerim...
Yaþým yedi,
Ne yedi kat yeryüzüne,
Ne de yedi kat gökyüzüne sýðabiliyorum...
..
Yýldýzlar kadar uzaðým hayatýn gerçeklerine,
Yüreðim kadar yanýmda taþýyorum hayallerimi.
Adým Eylem,
Yaþým on yedi,
Ve ben kendi denizimde boðuluyorum...
..
Yaðmurlu kentin duraklarý gibiyim,
Huzurlu ve güvenli.
Bir oðlum var yedi aylýk,
Babasý çok uzaklarda,annesinin tüm hayatý olan.
Adým Ezgi,ezgiler söylüyorum uyurken O’na,
Yaþým ise otuz yedi,
Ve ben oðlumun varlýðý ile ayakta duruyorum...
..
Ben sonbahardayým,
Mayýs’ý yaþarken insanlar.
Ellerim buruþuk,gözlerim çökmüþ...
Karþý kaldýrýma bile geçemiyorum.
Adým Esin,yaþým yetmiþ yedi.
Esiyor bana doðru,
Yaklaþýyor ölüm...
Sosyal Medyada Paylaşın: