"bir köprü.. ne zaman kaçsam bir yerlere; hep oradan atlarým.." yalnýz kalsam diyorum, bu kuru insanlarla; ne mümkün!
takvim: yaza saplanmýþ. ok kollarýyla güneþ, ensemizde boza piþiriyor: aklýmda ben korkusu.
göklere sinmiþ bir hüzün, ve kardeþi korku. bulutlar yalan söyler, yaðan yaðmur deðil: içimdeki erimiþ hayal ve yorgun ve uzak musikilerdir.
kimin aklýna gelir bu düþünceler? kim benim kadar acý çekti ki? ben ki ekmeðim topraðý, ateþi katýk yaparak yedim. bir nefes su içmedim sonra.
neye inanýr insan? yalnýz kendiliðinden doðan ýþýða mý? yalnýz geldiði yere, tek baþýna döneceðine mi? yoksa.. hep birlikte olacaðýna mý, bu müsvettelerle?
uzaklardan bir-iki aðaç devriliyor. yaþam, kader gibi bir isim alarak takýyor çelmesini, ben þimdi öðreniyorum, topraðýn tadýný. yerdeki týntýn topuk seslerini.
Sosyal Medyada Paylaşın:
akif toprak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.