Sessiz odanýn buz gibi duvarlarý… Ciðerlerine doldurduðu ýlýk nefes, sabah sisi gibi daðýlýyor, tekrar býraktýðýnda dudaklarýnýn arasýndan.
Kulpu sarkýk kapý, perdesi eksik pencere… Pencereyi yalayan rüzgârýn sesi, bir þeyler söylemek isteyen ihtiyar bir adamýn fýsýldanýþý gibi geliyor kulaðýna. “Yardým et bana!” dermiþçesine…
Üþüten bir gecenin daha sonuna gelmiþti üþüyen bedeni. Gözkapaklarýný yeni bir sabaha açýyordu, sanki bu sabah diðerlerinden farklýymýþ gibi. Susuzluktan çatlamýþ dudaklarý, morarmýþ elleri, her zamankinden farksýz kendine geliyordu yavaþ yavaþ.
Doðrulmak için sýrtýný yasladýðý duvardan destek aldý ve sonra yavaþça ayaða kalktý. Perdesiz pencereden dýþarý baktý, evlerin, perdeleri açýlmamýþ olan pencerelerine doðru. Hala uyuyorlardý ve uyanmalarýna belli ki daha çok vardý ki þu sözler döküldü susuz dudaklarýndan:
_Bir defa da benden önce kalkýn be! Bir defa da ben uyuyayým! Kapalý perdeler ardýndaki kapalý gözlere sesleniyordu, sitem edercesine…
Uras < Ne Kendimle, ne de kimsesiz! >
Sosyal Medyada Paylaşın:
Uras Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.