üryan davet..

þþþt!
hadi..

soyunalým, niteliksiz ayrýntýlarý
uzun oldu yorgunluðumuzu kovmayalý baþtan
heyecanla kadife tenine dokunup
öpüþmeyeli gülümseyen dudaklarýndaki ýþýkla
güneþ suda yüzerken
yada gün dönerken akþamýn alacasýna
dürümüne sevdalý
cilveleþmeyeli çýrýlçýplak
sissiz, pussuz kelimelerle
anlama dirimin cümle yataðýnda
allami cihan bir kýr çiçeðiyle

çýkaralým üstümüzden
ruhumuzu sýkan kavram yitirmiþliðini
hiçbir pýrýltý taþýmayan
gürültücü sessizliðinde zamanýn
çok oldu, hayli çok
kelebek davetli düðünlerinde mevsimin
balýný içmeyeli arý dilinden
üzüm gözlü müstakim sözcüklerle seviþmeyeli
avuçlarýnda ateþböcekleri taþýyan geceyle

bak!
soluyor can içi düþlerimiz
kör olayým, çýldýrýyor harfleri gönül alfabemizin
tükeniyor insan gibi insan olmak
çöktükçe üstümüze duyarsýzlýðýn karabasaný
ayaklarýmýza dolandýkça, vazgeçmiþlikle geç kalmýþlýk
ve askýya alýndýkça, hayata edeple uyanmak
umura burun kývýran
adamsendeciliðin fesat bataðýnda

saygýn tutkular diliyoruz ya hep!
karþýlýðý ne eder olmayan birliktelikler hani
aþk olsun diyoruz ya, illaki ve vallahi aþk
ihtiras arsýzý þehvetten uzak
uçuþan güvercinler arasýnda mutluluk istiyoruz
gamzelerine ateþ düþmemiþ
karný tok, sýrtý pek meneviþ çocuklar
tek yüzlü beyler ve hanýmlar
kunt kiþiliðe örnek
göðsü vefa dostlar, düþünen beyinler
ki; en çok da, kan içmeyen bir dünya ve adalet

soyunalým insaf bilmezliðimizi
kendimize gelelim efendice kendimizi
def edelim kösnül fikrin avareliðini
kaç vakit oldu, nefes nefese terlemeyeli meþke
gökkuþaðý ile ip atlamayalý
öpücük bahsine tutuþup mavi kere
taþ sektirmeyeli billur aklýn nehirlerinde
çözüp saçlarýmýzý salýnmayalý özgürlüðe

hadi, oyalanma!
sarýlalým hakça, hak
sarýlalým, gerçekle merhamet
gövdesi hayat, tomurcuklarý þiirce umut
binlerce kalp aðacýnýn köküne
akalým emek ibriðimizden yüreðimizin özsuyunu
yaþamak ve yaþatmak için sevgiyle renkahenk
.
.
.







Sevinç Uslu
( hare / Ýstanbul 2006 )

Sosyal Medyada Paylaşın: