Ýstanbulsun sen; sevgilimsin,çok uzakta
biçimsiz bir Cihangir lokalinde gördüm seni
büyük büyük adamlar vardý
yazý tura atýyorlardý esmer kýzlara
ben böyle aðýr aksak gidiyorum koridorlarý
dere çaðýltýlarý var, sincap kadar çocuk bunlar
bir kent bölüþüyorlar basamaklarýn orada
hep böyle geçiyor yaðmur zamanlarý
bir sürü umut taciri görüyorum
halk otobüsleri dolu dolu ya;
geçiþtirmen trafik zabýtlarý !
telefon kulübeleri yurt baðýmý,
sýðýnak mý ?
bir yapýnýn içine girdim
küçücük tabela; sorgu odasý
omzumun birini býraktým
gözlerim içime aktýkça
kankýyýlarýndan geçtim, yerebatanlardan
yargýç nüfuslu bir rüzgar çevirdi yönümü
tek tük kuþ serpiþtiriyordu bulutlardan
bir mezar taþýnda rastladým adýma
fiyakalý birer çýra ateþi gibiydi sararan otlar
suya dönüþürken annemin görkemli elleri
senin bir sürü köprün var
sevgilim,
Ýstanbul gibisin
bu kadar yakýndan; bu kadar uzakta
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.