Ayrılığa Gülümseten Kadın
Avci04
Ayrılığa Gülümseten Kadın
/ben yaramaz çocuktum
o, her elimi býraktýðýnda;
düþüp yüreðimi burktum./
gittiðin yerde soldu gelincikler
her veda koyar adama da bu baþka!
aðýz dolusu sitemim bu yüzden aþka.
gözümün içinde gülen bebeði de yanýna aldýn mý?
hala alabildiðine mavi mi gök yüzü, deniz
biliyorum. beni yerden yere çalan kadýn!
o sizdiniz.
bir avuç toprak, bir avuç su, yüreðimi sývazlayan çamur kaldýn mý?
çürüdü dudaklarým, nefesinden eksik susuþlar
bu çorak topraklarý terk edeli çok oldu kuþlar
þimdi sokak çocuklarý gelip baðdaþ kurdular yüreciðimde
senin gezindiðin yerlerde aç nefesleri
uzaktan, çok uzaklardan ince zayýf geliyor sesleri
son yudumu çekilmemiþ sigaram kaldý elimde
sararmýþ býyýklarým ve kirli sakalýmla
yüreðimin, gelinlik kýz gibi çýktýn kapýsýndan ak alýnla
madem vakti geldi ayrýlýðýn düþecek gövdemden baþým yere
titriyorken bedenim sýkýca tut elimden
adýn hüzzam bir þarký gibi düþmez inan dilimden.
11.08.2009 - Ýzmit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.