zeytin ve incir aşkına..

uymaz üstüme dünyanýn (h)iç rahatlýðý
cismim inliyor ruhumu

adanmýþ aslýna aslým
baþlangýcýn baþlangýcýnda zamanýn

evet ermiyor aklým
piyasa gereði yýrtýlmýþ edebin edebi
soyunup duruyor buruþuk hayata
kir yükü çirkef, çirkinin çirkini

aynasý kýrýk sözlerin, kesik el ayak
suskumda anne sesimi kim iþitir ki
zeytin ve incir aþkýna

oysa
bir dilek tutmuþtum çok eskiden
henüz baþlamýþtým yeni bir þiiri yazmaya
volta atýyordu gökyüzünde o sýra kuþlar
Homeros’un üç bin yýllýk Ýlyada’sýný okuyordu adamýn biri
yaþamla arasýnda olaný biteni mýrýldanýyordu kendine
kör bir kemancý ezber notalara dokunmadan
mürekkep akan usumun ömür sokaðýnda

ancak
’artýk beþer’in yoldan çýkmasýdýr þimdiler
saatlerin utancý çoktan aþtýðýný göstermesidir
insan olana þimdiyi yaþama zorluðudur
ve bilinir ki, yönetme kolaylýðýdýr ayný zamanda
sentetik kahramanlara ameline sermaye için

gel gör
çoktur zamanlarý þiirin gündemi kaplayan
dinsel tamponla evrensel yaralarýný sardýðýný sanan
piyasa þarlatanlarýný anlatacak ve dahi
entrikalarýný yüzlerine çarpacak kadar
soyludur künhü

bir dilek tutmuþtum zeytin ve incir aþkýna
henüz baþlamýþtým söylemeye çiçekli bir ezgiyi
bahar mevsimiydi yüzümün
güneþle seviþiyordu o sýra uçurtmalarým gökyüzünde
alabildiðine mavi kokuyordu saçlarým
bir omzuma güvercinler konuyordu, diðerine sakalar
elif elif özümce yüreðim, gülce gül aminli

sadece bir dilek tutmuþtum
zihinsizlerin soðuk çelik ve yaðma açlýklarýndan önce
gözlerimin tuzundan kirpiklerimi kaplamadan kar
göðsünden kalbura çevrilmezden evvel hayatlar

"ey! secde ettiðim..
eyy! hikmetinden sual olunmayan..
akýldan, vicdandan çýkarma aciz kullarýný
fýrsat verme günahkara, kâfire yedirme
yetimin, masumun, mazlumun sen rýzalý kul hakkýný"

ki, yoktur bir çocuðun gözyaþýný içine aðlamasý kadar aðlamak
tek bir dilek tutmuþtum sadece, t e k b i r yakarý
kapkara korkuyla, yaþýný gözlerinde donarak bakmasýn diye çocuklar
.
.
.







Sevinç Uslu
( hare / Ýstanbul – 2008 )

Sosyal Medyada Paylaşın: