KALEM...

ben sustukça
avaz avaz haykýrýyor kalem

ben gönüllüyken tutsaklýðýma
o hürriyet diye haykýrýyor

dokuz boðumda yutkundukça kelimeleri
o aðzýna geleni söylüyor


diyor ki bana
deli misin
divâne misin

ne bu hüzün
nedir bu sessiz ah-û zâr
niye aðzýný býçaklar açmýyor
niye bu hal

seni üzenler nerede
kim onlar


þu haline bak diyor
kesseler kanýn akmayacak

engizisyon mu
tabutluk mu
nedir bu
buz gibi soðuk ve katýksýz
kendini kapattýðýn odalar



ben sustukça
avaz avaz haykýrýyor kalem

köreldiðimce
keskinleþiyor

yýldýðýmca
cesaretleniyor

ben duruyorum
o yürüyor

ben týrnaklarýmý geçiriyorum avuçlarýma
o kanýyor
ben öfkeden ýsýrdýkça dudaklarýmý
o çýðlýk atýyor



sus diyorum
sus artýk
tüketme kendini

karalama ak sayfalarý
dövüþmeken usanmadýn mý kelimelerle
ne iþe yaradý
kim anladý


ben kaskatý donuyorum
o kavruluyor

ben kördüðüm oldukça
ilmek ilmek çözülüyor

ben uyutuyorum hasreti þubatlarda
o temmuzlarda sabahlýyor

ya ben anlatamýyorum
ya o anlamýyor

nasýl usandýðýmý
nasýl vazgeçtigimi görmüyor kendimden

geceler boyu durmak susmak bilmiyor
yazýyor

halâ yazýyor...


Ceyda Görk
Sosyal Medyada Paylaşın: