AYNADAKİ HÜZÜN

Koyu mavi ceketiyle hüzün,
Aðýr adýmlarla kapýmdan geçiyor.
Dizleri yamalý acýlar býrakýyor,
Giderken ardý sýra…
Bir parçada benden alarak,
Delik ceplerine hasreti koyuyor…
Bavulunda yalýn bir sevda,
Bir de birkaç kýrýk hatýra taþýyor.
Rüzgârda daðýlan saçlarýnda,
Aþkýn rayihasý kokuyor…
Kirpiklerinden düþen her damlada,
Ayrý bir aný dile geliyor…
Kelimeler çoðaldýkça ruhunda,
Sessizlik mührünü vuruyor dudaklarýna.
Yalnýz mecnun anlýyor halini,
Yüreðinde duyduðu sonsuz elemi.
Öyle bir keder ki çektiði,
Aynalar çatlýyor bakýþlarýndan.
Gece bile bürünüyor örtüsünü,
Ayýn arkasýna saklanýyor yýldýzlar…
Son kez bir bakýþ atýp,
Sislerin içinde kaybolur hüznüm...


Sosyal Medyada Paylaşın: