CEYLANLARIMIZI VURDULAR

CEYLANLARIMIZI VURDULAR

Düþünüyorum öyleyse varým dedi.
Hâlbuki varým
Öyleyse düþünmeliyim, demeliydi,
Ýdrak etmeyi bilmeliydi.
Haz kalmazken heveslerde, renklerde,
Nasýlda bin bir arzu, var yüreklerde.
Ýnsandan insana akýp giden,
Zamanýn her diliminde,
Ayrý desenler çizilmiþ insanlýðýn alnýna.
Sonsuzluk yurdunu,
Kavramakta zorlanýrken aklýmýz
Hasret gelmiþ gidiyoruz her anýna.

Aldatýlmýþ, savrulmuþ hayallerimiz,
Karanlýk dehlizlerde,
Bir hiçliðe gidiyor savruk gönüllerimiz.
Kum tanelerine üstüne çizdiðimiz resimleri,
Fýrtýnalar yok etmekte.
Hakikat hayale,
Gerçekse masala çevrilmekte,
Hep bir arzu içimizde,
Hep bir ihtiras,
Koþ ki yakalayasýn.
Kaderimizi baðlamýþýz hiç olmayana,
Kafesinden boþanmýþ iþtahlarýmýz,
Saldýrýyor dört bir yana.

Batýl tasavvurlarýn aðýna,
Düþtü minicik yüreklerimiz.
Bu ne vahþi çað ki,
Bu ne vahþi zihniyet ki böyle,
Duygularýmýzý sersefil eyledi.
Ve duygularýmýz alay konusu olmakta,
Simsarlarýn elinde insan gücü solmakta,
Ýþte bu yüzden gülistanlarýmýz harap oldu,
Bülbüllerimiz kurþunlandý,
Güllerimiz kurudu, emekler türap oldu.
Herkes kendi öðrendiði yanlýþý,
Doðru diye ölümüne savundu,
Neden, neden demeden,
Bunu bir de ben düþünmeliyim,
Düþünmeliyim mademki varým,
Diyemeden dövündü ha dövündü.

Ýçimizde ki þýmarýklýðýn hoyratlýðý,
Hep bizim felaketimiz oldu,
Masum görünümlü zorbalýklar,
Ve aymazlýk bize mubah gösterildi.
Gözlerimize býrakýlmýþ bir selamýn sýcaklýðýný,
Ve yaþamanýn lezzetini,
Bize hep o beyaz günahlar unutturdu.
Mazlum kostümlerini,
Ne kadar da yakýþtýrdýk üstümüze.
Ýþte böyle geldik bu günlere,
Hiç düþünmeden küstük neslimize.

Hep baþkasý kazansýn,
Biz çalalým,
Elinden alalým,
Yiyelim dedik,
Bir simit çalaný hapse attýk, taþladýk,
Ama yýllardan beri,
Ülkemizi soyanlarý,
Halkýmýzý soyanlarý hep alkýþladýk.
Yazýklar olsun..

Muzaffer TEKBIYIK

Sosyal Medyada Paylaşın: