KİMSESİZ HAYALLER

Gözleri dikilince gökyüzüne,
Tanýdýk geldi bu manzara.
Duygu ile kazýmýþtý,
Orada, bir yerlere,
Pamukþeker bulutlara asýlý,
Boþluða özlemle perçinlenmiþ
Sergisini hatýrladý birden..
Çizgilerle anlatýlmayan hayallerin
Köþesi de yok,
Sýnýrlarý da.
Faili meçhul resimlerin,
Boþ çerçevelerdeki boþluklarýn arasýnda,
Gezinip durdu bir süre.
Kolay deðildi bu hayalleri kurmak,
Yoklukta, varlýðý tanýmlamak.
Her þey sükunet limanýnda þimdi.
Birazdan gelecek bir fýrtýna silgisi
Silip, süpürecek hepsini..
Sessiz çýðlýklar ülkesindeki.
Dipsiz karanlýklarýn,
Derin uçurumlarýn boþluðuna.
Git gide, kaybolurken çizgiler,
Yok olurken kimsesiz hayalleri,
Ve sahipsiz renk cümbüþü.
Döndü siyah, beyaza.
Uykuya yenik göz kapaklarý,
Kapanýrken aðýr, aðýr.
Bir parkýn köþesinde…
Toprak yatak, çim yastýk,
Açýk alan ve gökyüzü yorganýnýn altýnda.
Hayalleri rüyaya dönüþtü þimdilik.
Gün ýþýðýyla uyanýp, yenilerini kurana dek.
Hayal de yok,
Sergisi de....

Saygýlarýmla

Temmuz_2009
Ecz. Abdulkadir Nur GÖRDÜK









Sosyal Medyada Paylaşın: