düþ topluyorum ya ben, sana bakarken
ve seni dudaklarýndan öpen
o malum þarkýda ölüyor ya aþk,
hiçbir hesabý tutmayan
namert bir yalnýzlýk ya bu þehir,
koynuna girdiðimden beri
iþte öyle baþýma dert!
özlemin beþinci gecesinden
kendini boþluða attýðýnda sesin
korkum, esaretim oldu benim.
vazgeçmeye meyledersin diye
eðer aþký açýða çekseydim ,
bu medcezirde eskidikçe eskirdim.
ey gülüþüne sürgün olduðum!
aþkýmýzýn akraný olmasa da zaman,
göçe zorladýðý yaþýmý
kalbine býraksýn artýk.
ben gökyüzünde
tükenme pahasýna yanarken...