önsöz
kýyýsýna vardýðýnda gecenin,
savrulan sözcükleri alelacele toplayan
topladýkça daðýlan adamý gördü.
içe dokunur bir çaresizlik:
bunlar bir þiir bile etmez.
yüzünde gezinen eski bir kor,
kadýný huzursuzca gülümsetti.
itirafý güç bir suçluluk:
düþler evlat gibi ayrýlmaz.
tanýdýk bir hikayenin cesur cümlesi olamayan adam
þu an, dedi
þu an dudaklarýnda doðan nehir,
bir bulut arýyor olmalý kendine
oysa,
hiç de kurak geçmemiþti mevsim, mazinde.
bakýþlarým dedi kadýn
bakýþlarým,
yarým kalan bir bardak çay...
sesim,
unutulmuþ coðrafyalarda aðýt...
üstelik kalbim,
deniz yoksunu þehirlerde kayýp.
sen,
sen þair adam!
dinle, bu sadece yorgun bir çaðrý.
çok deðil,
bir miktar gözükaralýk yeter
hoyrat tükettiðin zamana iliþtir artýk aþký!
020714/istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.