Ruhumda muhayyel bir yolculuk...
Meçhul tren,
Kayýp þehir...
Yüzüme çarpan bir rüzigar,
Ve tanýdýk is kokusu,
Uzayan yollar ve uzanan duman
Ýçimi sarar ölüm tutkusu,
Cinnete ramak kala,
Cinnete ulaþma korkusu,
Beni, sana mecbur eder.
Ben, kayýp þehrin yitiði...
Birbirimize öyle aitiz
Ruhundan dönen nice yitikler var ki,
Solgun yüzlerinde muhayyel bir iz.
Hepsi bu bir damla ize tutsak,
Ebedi yalnýzlýða mahkum gibidir.
Ve kayýplarýn arasýndan sýzan deniz
Deniz bile þehre küskün biridir.
Þehir kuytusunda bir hülya büyütür
Sessiz çýðlýklarý uzanýr ýssýzlýða
Þehrin sevgisi hayallerden bile büyüktür
Ezeli bir his duyar kuytulara...
Nedeni bilinmez bir kasvet vardýr þiirde
Þehrin yitiði buna mana bulamaz
Aþýklarýn aþký her gün erir de
Bu kasveti durduramaz.
Oda bu kasvete amade bir esir,
Bir yaný þehre küskün olsa da
Yavrusunu avutur gibi,
Onu da avutur,her gece þehir.
Aþýklarýn son duraðýdýr þehir
Ve ben,kayýp þehrin yitiði..
Yüzümde hayali bir iz...
Kayýplarýn arasýndan sýzan deniz...
Hiç bilmesekte, birbirimize aitiz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.