bir ses: ne güzel bakýyorsun çocuk, gördüðün parlak ýþýklar, o yýldýzlar onlar yarýn seni de aydýnlatacaklar sen idam sehpalarýnda gülümsüyorken belki elini uzatýp tutabildiðin ve yüreðinde toplayabildiðin kadar güneþ kadar …
ÝLK leylek; yuva yaptýðý bacadan, uzun gaga ve ince bacak olarak gözden kaybolup gitti geniþ kanatlarýndan rüzgarlar çýkararak göç mevsimi deðildi oysa, ayaklarýn üstünde durma zamanýydý çocuk, bunun çoktan farkýndaydý yýldýzlardan koparýp gözünü, þehrin ýþýðýna kuþbakýþý býrakýrken
kimi dededen kalma Balkan madalyalarý gibi hezimet kokuyordu kimileri ellerdeki meþalelerden yeni çað aydýnlýðýna yol açýyordu her biri baþka bir ilke ve tutku gibiydi cebindeki cam misketlerin çocuðun yani çocuksu düþlerinin bakýp gördüðü ýþýklardan buydu anladýðý, ilk adýmlarýný atarken
AÞK GÝBÝ baharat tadý kadar iz býrakacaktý dudaklarýnda locadaki koltuklar sinema kovboydu, hayat ýlýk bir soluk ama çok farklýydý sokaklar kitap sayfasýnda sýkýþýp kalmýþ bilgiler daha yerleþmeden beyinlere ve henüz basmýþken onsekizlere, yirmilere tehlikesi öðretiliyordu aydýnlýklarýn, gözler karanlýða alýþtýrýlýrken
kurtuluþ mücadelesi gibi, dünyanýn dört bir yanýnda, Anadolu’da Jara’nýn parmaklarý, kýrýk ezgiler olup aðlýyordu daraðaçlarýnda aylardan mayýstý, haziran ölümün en zor kapýsýndan bakýyordu ilerledikçe yaþlar yeniden görüyordu kahpe ihanetler, seviþmelerin ter kokusunu gölge gibi koklarken
YARINLAR Huberman yazmasý alfabeler yarýn yeniden baþlanacak okunmaya bunca zaman geçti ama mücadeleler hala devam ediyor yaþamaya yani deðiþen sadece saçlarýn rengi, duruyor yerli yerinde yürekler hem þimdi daha da güçlü bilekler sýkýlýrken havaya meydanlarda,sokaklarda haykýrarak yürürken
dur; dayamýþ gibi sýrtýný duvara, býrak nereden gelirse gelsin ölüm inanç katýklý, sevgiyle büyümüþ çocuðum benim, yürek gözlüm öyle bakmalýsýn ki yeryüzüne, gökyüzüne, insanlýða dair her þeye ama bir yeni dünya için önce güneþe kör kuyuya düþmeden, bir oyun oynar gibi hiç büyümeden büyürken
ayný ses: ne güzel büyüyorsun çocuk, gördüðün parlak ýþýklar o yýldýzlar onlar senin ayak izlerinden kalanlar sen güneþin koynunda en güzel uykunu uyurken belki birazdan uzanan eller ne kadar yýldýz varsa hepsini toplayacaklar yarýn olacaklar …..
Cevat Çeþtepe
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.