Islat ey yaðmur ýslat! Islat dilediðince; Akýt üzerimdeki þu dünyanýn kirini Makbere varana dek ýslat elverdiðince; Doldur avuçlarýmý tövbenin harfleriyle Dindir susuzluðumu; düþmeden eller yana Ruhumun çöllerinde gezdiðim yeter bana…
Piþmanlýðým devleþti açýlýnca gözlerim; Gördüm iyi kötüyü, vah ki ben yalnýzmýþým! Ömrümü heder eden ahraz açýkgözlerim (!) Anladým ki sýrtýmdan inmeyen kamburummuþ Yazýk bu ömre yazýk, boþa geçti onca yýl Benimle aðlar oldu baþa doluþan ak kýl…
Alnýmýn çizgisini öpüyor þimdi daðlar; Yasladýkça baþýmý yamaçlarýna ýssýz Hani nerde gençliðim, nerde o altýn çaðlar? Vefasýzlar yanýnda vefa imiþ gördüðüm! Ah benim mecnun baþým! Seni nere çalayým? Ýbret alasýn diye hangi kabre dalayým…
Yaþayan bir ölüyüm, kimler canlý sanýyor? Hangi rýzýk peþinde çevremi saran kurtlar! El çekin artýk benden yaram içten kanýyor Ýçimin vaveylâsý sarmýþken dört yanýmý Dilden düþen bin keþke zamaný döndürür mü? Bin günahla, bir tövbe ateþi söndürür mü?
Islat ey yaðmur ýslat! Islat bu dudaklarý Islat ki kalbe doðru süzülen tövbe olsun Arýnsýn kirden tozdan ruhumun sokaklarý Yoksa nasýl çýkarým! Yüce’nin karþýsýna Ben ki aciz bir kulum, yükümse yalnýz çile Eline su dökemem bir karýncanýn bile…
Saadet ÜN 28 Haziran 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
Saadet Ün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.