palyaço

yüreðiyle teyelledi tüm mavi düþlerini
özene bezene...
dedim ben
nesli tükendi kerem’in
dedim kaç kere

dinlemedi

giydirdi zorla
öyle dardý ki adama
yýrtýldý boydan boya
vazgeçmedi
kýrmýzý ekledi bolca

çýplaktý
adam üþümesine aldýrmadý
ben’im örtülerime de sarýnmadý
her denemede yýrtýlaný
artan hüznüyle yamadý

hep kýrmýzý...

adam mý büyüyordu
elbisemi küçülüyordu/ anlayamadý

ben
anladým
olmayýnca olmuyordu
…

son gün mahzundu
’yok bre yok n’etsek olmuyor’
diye söylenerek bakýyordu
elindeki yamalý düþlerine

üþüdüðünden mi bilmem
bu kez kendi giydi üzerine

güldü adam

avcundaki kýrýklarla kanatarak
yaþlý gözlerine inat
koca bir gülüþ çizdi yüzüne

bu aþktaki sýfatýný anlayýp
kahkaha attý birden

her geliþinde biraz daha küçülen ayaklarýna
artýk/pabuçlarý da büyük geliyordu zaten

kýrmýzý bir burun takýp
yalpalayarak gitti içimden…


buruk gülümsedik
adamla
ben
vedalaþýrken
...

koþtum peþinden
bakmýyordu ardýna
karýþýrken beyoðlu kalabalýðýna

dur diyemiyordum
büyümeye direnen yanýma

kimse görmüyordu
kimse gülmüyordu

ayaklarým tutmuyordu

o
gidiyordu





Sosyal Medyada Paylaşın: