ne kentlere sýðdým
ne kitaplara
ne de kýtalara
ben bir tek gülüþüne sýðýndým
annem
nerede gülsen, orada;yeniden yeþerirdi kirli dünya...
Uzun kýþ gecelerinde sýnandým
Parkam çürüktü, çorbam yoktu
Ýsyankar çiçekler gördüm, dalýndan düþtüðü yerde
Kurak yazlar yürüdüm, ayaklarým çýplaktý
Alnýmý bulutlara uzattým
Gökkuþaðý’na hep uzaktým
Irmaklar yudumladým
Buðday taþýdým ceplerimde
Avuçlarýmda;keklik besledim onlarla
Portakal çiçekleri bölüþtüm bir ceylanla
Karacalarý dinledim, kartallara anlattým derdimi
Filler dinlemedi, insanlar dinlemedi
Rüzgara fýsýldadým, aðaçlara söyledim þarkýmý
Günler saydým,boncuk gibi dizdim acýlarý
Anýlarýmda dostlarýmýn ölüleri
Arka vagonlarda saklandým
Dikenli, böceklerin örttüðü bahçelerde uyudum
Kasýklarýma tekme deðdi; kalbim acýdý, uyandým
Çoktandýr çocuk olmadým !
Bu patiska
Bu kýrlar
Iþýklarýnda; kelebeklerin oynaþtýðý
O lunapark
Hala bizim mi anne ?
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.