kalemimin kaðýt da býraktýðý hýþýrtýydý yalnýzlýk ve onu sevmemek imkansýzdý. o zaman en olmadýk þeylere aþýk olurdun. gözünün gördüðü herþeye; duvardaki saate, biçimsiz ayaklarýna kulaðýmda çýnlayýp dururdu cennetimin þiiri kaldýrýmlarý dolduran insafsýz adýmlardan, hastenelere taþýnan siren seslerinden uzak haykýrýrdýn her þeye, çaresiz, masamýn üzerinde dururdu boþ bir sayfa yaþanmamýþ hayatlar gibi iþe koyulurdun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
erkan kara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.