Bunlar ki Gayr-i İhtiyari

sonra buz kesti týrnaklarým.
ellerim aradý ellerini.
sen, nerde bu, dedin.
ben göðsünde oynuyordum.
sonra buðday dudaklarýndan öptüm seni.
aklým aklýnda ve yüreðim kanat gibi bir þeyin kenarýnda
öptüm seni. ilk defa.
fena aðladým.

hiçbir kimse tül sesimizi ve birbirimize armaðan ettiðimiz nefesimizi
duyamadý.
duyamazlardý.
çünkü sevgilim, onlar insan.. onlar merhametsiz,
çýkarcý,
namussuz,
düþman,
hoyratça gündüze saldýran,
yol deðirmeni gölgelerini, bedenlerini diðer insanlara satarak dinlendiren
insan bunlar.
asrýn geçmiþine satarlar kanlarýný.
ve silahýn en çökmüþüne sýrtlarýný dönerek,
yani kalemi silerek hayatlarýndan yaþarlar.

sen suçlu olamadýn ki sevgilim!
sen ne yaptýn ki?
sen suçlu olamayacak kadar nefsine egemensin.


sarýl ne olur. aklým sende. üstelik,
tek yýldýz yok gecenin dibinde.
senden bihaber yollarýmýn kulaçlarý.
hayatýn akýntýsý bir nevi orak,
biçiyor seninle beni,
gözlerimizi oyarak.

aslýný mý söylemeliyim aklýmý yakan cümlelerin?
yoksa bende yansýmasý mýdýr bu gökyüzü,
bu yýldýzlar.

insanlar silinir sevgilim.
insanlar hoyrat.
insan dediðin bir göl ve üzeri pis bir göl.
dalgalanmalarýný seyrediyoruz, neyse yýldýzlarýn.
gök kubbemiz ve siz ey allah’ýn belasý insanlar!
su göðü yakýyor dört bir yerinden. ne var yani?
iltimas geçiyor tanrý, seninle bana. kavuþmayacaðýz iþte,
bugünden yakýn, yarýndan uzak ölümümüze.

Sosyal Medyada Paylaşın: