CADI KAZANI...

þehrin üstüne
bir sis gibi örtülüyor aðýr yalnýzlýklar

isli lambalarýn
cýlýz ýþýklarý serpiliyor
umutsuz sevdalarýn üstüne
yorgun adýmlarým sürükleniyor

nemli bir lodos okþuyor
teneke saksýlarda büyüyen
ebruli karanfilleri

çýkmaz sokaklarda
köhne kapýlardan içeri süzülüyor
sonra
ýslak malta taþlarýnýn serinliðine karýþýyor
âþina gölgeler gibi ayrýlýklar

uzak bir semtin
tenha sabahçý kahvesinde
dünden kalan katran karasý bir çay gibi
hasret kaynýyor

ve ben
sönmüþ köpükleriyle
aksak ayaklý tahta masada unutulmuþ
içilmemiþ bir acý kahve gibiyim

yüreðime
telveli kopkoyu acýlar çöküyor

gece bastýrýyor iyiden iyiye
ýslanmýþ
üþümüþ bir kedi gibi
sokuluyor göðsüme sesin

içimden aðlamak geliyor
içimden kendimi yerlerde sürümek geçiyor

içimden
ökselenmiþ yüreðimi
örselenmiþ sevdama zincirleyip
bir forsa gibi küreðe mahkum etmek geliyor...

ah...içimden
her þey geliyor da
bir tek
unutmak ihtimali gelmiyor
vaz geçmek gelmiyor can

vaz geçmek gelmiyor

ve hatta
unutmaktan ödüm kopuyor

halâ
sen ben
ve bizden kalanlar
kara kulplu cadý kazanlarýmda
yüreðimin ateþiyle kaynýyor

bu yanýþa
ne el ne yürek dayanmýyor can
can dayanmýyor...

CEYDA GÖRK
22 Þubat 2007 sa:05.47








Sosyal Medyada Paylaşın: