Bülbülün naðmesinde gizlenmiþ çaðrýlar var,
Duy gizli çaðrýlarý, gel artýk ne olur yâr.
Býktým umut göðsünden hasret sütü emmekten,
Usandým özlemleri mýsralara gömmekten.
Gözlerimde fer söndü, dizlerimde tâkat yok,
Her gün vuslat yolunda bekliyorum fakat yok.
Gel artýk gül kokulum, özledim ipek teni,
Korkarým geç gelirsin; ben giyince kefeni.
Çaðýrmayýn bülbüller güzel yârim gelemez,
Güldüðü hiç olmadý, bahtým yine gülemez.
Bülbüllerin deminden bana kaçmalar düþtü,
Bilinmez denizlere yelken açmalar düþtü.
Bülbül sesleri mazi, dalgalar boyu efkâr,
Ölümcül nefesinle hoþ geldin deli rüzgâr.
Sensiz geçen hayatým dalgalarda son bulsun,
Sen mutlu ol ey aþkým! Ne istersen o olsun.
Hatýralar ufukta yavaþ yavaþ sönsünler,
Gönlümde kâþâneler viraneye dönsünler.
Beni bir kabir bekler, içi aþkýmla dolu,
Artýk bana elveda, çoktan tuttum o yolu.
O yol öyle aydýnlýk, öyle ferah ki bana,
Orada her þey ýþýk, her þey vuslattan yana.
Öbür tarafta artýk kavuþmamýz nazlý yâr,
Ona da bin þükürler, kavuþursak o da kâr.
Böylesi bir ümitle zamaný içiyorum,
Mahþerde vuslat düþü; bu düþle göçüyorum.
Makman
Muammer Akman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.