(1) GÜNEY

Benim gecem Hapistir, Duvar.
Rüya bile göremem
yasak,
Gardiyanlar var.
Görmeden alýrlar Gözkapaklarýmdan.

Ya Gündüzüm;
Kollarým Pusu’larý, Pusular beni.
Ben Dünyanýn en büyük, en aydýnlýk, en modern, en insancýl
Mahpushanelerinden biriyim.

Sefasý mutlu, bir sarhoþ Yargýç elinde Kadeh,
yargýlamýþ Kara Oðlan’ýmý Set Yemeðinde adil terazide;
"- Pezevenk" mi demiþ, ne?
Hanýmýnýn yanýnda.
"- Bilmem ne’nin Çocuðu!"
ana’sýna, hanýmý’na söverek.
"- Birde, Cübbeni giyeydin ya, Mubarek."

Kanunsuz Hüküm;
"- Güm, güm. güm, güm."
Nefs-i-Müdafa yada Ýftira ?
Ýnfaz!

Haksýz Yargý’nýn bile Af’fý vardýr, gülüm.
Katil, Yargýç olsa bile
Ýnsaf!

Renklerin en Efe’si,
Acýnýn Nefis’i,
Ölümün Yakýþýklý’sý,
Masumun Kabadayý’sý,
Garibanýn Baba’sý...
Ne Roman, ne Beyaz Perde, ne Þiir anlatamaz seni,
bunu bil!
Çirkin, adil, yalnýz, sadýk Sevgili.

Bulacaðým Kabrini o Yargýç’ýn.
Koyacaðým mezar taþýna,
" Yýlmaz Güney - Kara Kinaye Filim Ödülü" nün ilkini.
Tek çiçekli, dim-dik diken Kaktüs’ü.
Sulayacaðým topraðýný,
"-Destur!"
diyerek.
Anacaðým seni.

Sosyal Medyada Paylaşın: