(2) Fatih Sultan Mehmet

Bir varmýþ mý, yok muymuþ?
Evvelin Zamanýnda
Fatih’te
Varlýklý bir Soy’un Oðlu yaþarmýþ.

Baba;
Kuyumcu Baþý, Saray’da.
Han, Hamam, Köþk Çýraðan’da.
Oðul;
Bilmem-Kaç-Dil bilir.
Abasý yamalý, cýlýz, mütevazi Ulema.

"- Aman Mir’im, öleceksin. Ye birazda Tereyað’ý, Bal’ý."
"- Yaðý azalan Kandilin, Iþýðý bol olur, Oðul."
"- Süt?"
"- Su içerim Þerbet diye."
"- Et?"
"- Soðan-Zeytin neme?"
"- Baklava-Börek?"
"- Sanki yedim, Yalýn Ekmek."

Kimse anlamazmýþ onu,
Katýk yaptýðý
Kuru Ekmeðe Tuzu.

Önce "Garip" demiþler, sonra "Abdal"
Aþýk, Bey, Beyefendi
derken;
"Sanki Yedim Hoca" olmuþ.
Adý da bir Camii’ye konmuþ.

"- Gel beraber üþüyelim."
Diye,
verirmiþ Aba’sýný Fakir’e.
"- Bölünen Acý yarýlanýr.
Paylaþýlan Mutluluk katlanarak çoðalýr."
Dermiþ.
Nevsine Hakim olanýn; "Ýnsan",
"Bencil" olmayanýn hür olacaðýný söylermiþ.

Ahali tok. Herkes mutlu. Esnaf kýzgýn.
Hýrs’sýzlar artmýþ, Hýrsýz azalmýþ.
Kadý’da, Hünkar gibi iþsiz kalmýþ.

Ben Yalancýnýn Yalancýsý
bilmeden Cahil;
"Olmak ile Sahip Olmak" farkýný,
paylaþtým Sokak Çocuklarýyla mutluluðu;
Aþþaðý atarak Oyuncaklarýmý üçüncü Kattan,
Balkon’dan.
Unutmam;
"Sanki" deðil, hakikisisini yediðim dayaðýn Acýsýný
Babamdan.




Sosyal Medyada Paylaşın: