“Üzülme, bir gün mutlaka geleceðim” Demiþtin. Ne güneþler doðup battý, Nice mevsimler gelip gitti, Sen gelmedin... Bense o yangýn yerinde Þaþkýn bir pervane misali, Ne soðuðu, ne sýcaðý anlarým; Tek anladýðým, tek baþýma kendi dünyamda dönmek, Dönmek, dönmek ve beklemek. Tanrým günah yazmasýn... Ne güneþin, ne de ayýn Doðuþunu bekledim, Seni beklediðim kadar. Korkulan mý oldu nedir? Zaman ve mekanlar birbirlerine karýþtý Verilen sözler unutulmuþ olsa da, Razýyým, unutulmuþluða katlanýrým!... Yeter ki o korkulan son olmasýn. “20 Ekim 1962 / Ýst-FatiH"
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.