ÇİÇEK VE İNSAN

Sarý, mor, kýrmýzý, beyaz çiçekler;
Sabah ezanýyla hemen uyanýrlar.
Kardeþ olmuþlar; dövüþ, kavga yok,
Seviyorlar birbirlerini neme lazýmlýk yok.

Kat kat dizilip, gün be gün çiçekler açýlýr,
Ölümü geldi mi saniye geçmeden saçýlýr,
Allah’a itaatte hiç ara vermeyen çiçekler,
Rabbi için gerekirse can veren çiçekler…

Sabah güneþle gözleri parlar uyanmak için,
Güneþ; ekmeðidir, suyudur bir bakmasý için,
Saðý solu gözetleyebilmek yeter onun için,
Su ve güneþ dahasý yok yaþayabilmek için.

Her zaman su, güneþ onun can damarý olur,
Eþsiz kokusuyla canlýlara yaþam kaynaðý olur,
Ýnsanlarý mutlu etmek için saðdan sola savrulur,
Zararlý da olsa zehrini vermez kuruyup kavrulur.

Gece, gündüz insanýn mutluluðu için var olur,
Bitmez denen biter de bir avuç toprak olur,
Bir sevgi, bir çiçek açar diðerine sormadan,
Daðýlýr yeryüzüne, hiç kimseye sormadan.

Her sabah Rabbini tesbih eder durmadan,
Kin, nefret; kibir ve hasedi hiç anmadan.
Allah aþkýyla yanar, için için gülmeden,
Yaþamak ve yaþatmak için doðar yeniden.

Emre itaati farz bilir, derin derin düþünerek,
Allah’ý zikreder, tefekkür yumaðýna bürünerek.
Tevhid ne yüce sözdür, onun tepesinde duran,
Kokusunu dünyanýn en ücrasýna koþuþturan…

Çiçek de doðar, büyür ve ölür dünyada,
Rabbine karþý, itaatsizlik yoktur hayatýnda.
Diyar diyar dolaþ, sor çiçeðe doðrulukla,
Soru cevapsýz kalmaz hepsi bir aðýzla;
Rabbimiz Allah; kitabýmýz yüce Kur’an,
Sevdasýnýn altýnda bulacaksýn duran.
Bil ki, zikir ve tefekkür onun hazinesidir,
Ýki dünyada da mutlu yaþamýn rehberidir.

Her gün binlerce çiçek ölür, doðar diðeri,
Kýyameti inkâr edenin beþ para etmez ciðeri.
Bitki de böyle, hayvan da ama insan;
Ýnsan deyince düþünmek lazým bir an.

Dünyanýn geçici olduðunu anlar zamanla,
Kendinin de çaresiz olduðunu anlar zamanla.
Hayat onu mahkûm eder, en ince tuzakla,
Akýl çalýþýr, beden itaat eder, hayatý anlamakla.

Dünyanýn durumu, ne kadar benzeþir çiçekle,
Düþünürse; vahiyle ilim, örtüþür gerçekle.
Ahireti unutman senin için kazanç deðil,
Düþün, tart ve icraatýnla Rabbine eðil…

Çiçek, güneþi ve suyu hayatýnýn can damarý sayar,
Sen vahyi nereye koyuyorsun, o bütün mizana ayar?
Öyle insanlar vardýr ki, eþyanýn tabiatýný bozar,
Sonra da biz, dünyayý ýslah ediyoruz diye yazar.

Ýnsan ve çiçek ayný dünya da deðiþik hayat,
Peygambersiz bir millet için dünya olur bayat.
Ýlah tanýmaz insanlarýn tavýrlarýna acýyorum,
Acýmaktan ziyade kendi adýma üzülüyorum.

Nimet de onun, rýzýk da dilediðinden alýr,
Çünkü o çok zengindir, dilediðine verir.
Dünya imtihan dünyasýdýr, böyle bilinmelidir,
Ýmtihan; ancak zorluklara sabredenlerindir.

Mal da onun, mülk de, dünya da biz emanetçiyiz,
Bu ölümlü dünyada vahyin yýlmaz bekçisiyiz.
Bizim güneþimiz ve ayýmýz: Kur’an ve sünnet,
Ya Rabbim! Ýmtihan dünyasýnda bize yardým et.

Çiçekte onun, insan da öldürür, diriltir hayatta,
Kul olmak gerek, gerçek bir kul, yalan dünyada.
Gözümüz açýk, aklýmýz çalýþýyor yaþam aynasýnda,
Çiçeklerle dost oluyoruz, bu kardeþlik dünyasýnda.

1990/ Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: