ÇAMLICA
Çamlýca’nýn baðrýna, dört arkadaþla çýktýk,
Ruhumuzu açtýk, yorgun dünyaya baktýk.
Sevgi seslerini duymak mý çok duydum,
Kendimi Çamlýca’nýn kollarýnda buldum.
Bir nebzecik havaya, milyarlarýný kim vermezdi?
Stres dolu dünyadan, kim kaçmak istemezdi?
Çamlýca, ruhumu ötelerin ötesine götüren mekân
Ve benim, ben olduðumu hatýrlatan mekân…
Çamlýca’mýn kocaman yanan ýþýl ýþýl mumlarý,
Ve onlarýn camlara ruhsal yansýmalarý…
Mumlar aydýnlattý, kalbimin derinliklerini,
Acaba ben aydýnlattým mý dinlediklerini?
Kümelenmiþ insanlar, masa baþlarýnda,
Birer dünya kurmuþlar, bir bardak çaylarýnda
Ve Ýstanbul’un pýrýl pýrýl lambalarý gözlerimde,
Gözlerimse, o lambalarýn sonsuz gizemlerinde.
Türk sanat musikisi yankýlanýyor, hoþ semalarda,
Ýçki, kumar ve sigara yok güzel Çamlýca’mda.
Arkadaþ! Ben bu mekâný çok mu çok sevdim;
Ýnan ki bütün ruhumla huzura erdim.
Mumlar aydýnlattý kalbimin derinliklerini,
Anlattý bana maziden kalan bildiklerini…
Çamlýca’mda tarihin aþký Sadabad’ý hatýrladým,
Ancak aþký anlamayanlarca yanlýþ anlaþýldým.
Dediler: “Bre sen yaþadýn mý Sadabad’ý?” kardeþim,
Evet, ben yaþamadým ama inan ki maziyle sýrdaþým.
Ben; açan çiçeklerim bahçelerde,
Uçan martýyým denizin maviliklerinde,
Doruklardan aþaðý buz gibi akan suyum,
Duygu dolu dünyamda iþte ben buyum.
Yerdeki biten otlar benim kaþlarýmdýr,
Açan çiçeklerse kýraran saçlarýmdýr.
Zambaklar açar, eriyen karlarýn altýnda,
Benim ömrüm erir, hayatýmýn baharýnda.
Þarýldayan sular derelere, derelerse ummana,
Ben ve benim gibilerse, sessizce akar topraða…
Çamlýca, senin tepende düþündüm, durdum,
Bulanýk kafamla, derinden hayaller kurdum.
Býkmadan, usanmadan sana yolculuk yaptým,
Gidip geldim, mazinin karanlýklarýna saptým.
Çamlýca’nýn sevgi yüklü bulutlarýnda,
Baþlamýþ güzel sohbetler aþkýn tadýnda,
Kimileri sevgi selini âþýklarýna anlatýr durur,
Kimileri de aþklarýný anlata anlata savurur.
Üþümeden korunmaya çalýþan çocuklar,
Sýkýca giyinip yaþamýn tadýný çýkarýrlar,
Dünyalarýný oyuncaklarýna bindirirler,
Oradan da göðün maviliklerine uçarlar…
Geceler, pislikleri örten karabulut olmuþ,
Yaðmur yüklü bulutun ise gözü yaþla dolmuþ,
Anlýyorum ki, o da alýngan ve hüzünlü þimdi,
O da seviyordu Çamlýca’yý dostluklarý kadimdi.
Beni, baþ baþa býrakýn güzel Çamlýca’mda,
Ýstanbul sessizce kalsýn ayaklarýmýn altýnda.
Neler geçti neler gördü, baþýndan bir bilsem,
Aðlattýðýn ve güldürdüðün insanlarla dirilsem,
Denizin maviliklerinde mi kayboldu bu ruhlar?
Þahittir þu güzelim ýþýðýn altýnda aðlayan sular.
Ah hoþ sedalý musiki yaktýn baðrýmý!
Soðuk ve tatlý bir bahar akþamý,
Bir taraftan bahar kokusu elimden tutar,
Diðer tarafta duygusuz insanlar benden kaçar,
Uçsuz bucaksýz bir çatý altýnda beklerim,
Duygularýmla dertleþir, bir gider bir gelirim,
Keþke her akþam burada olsaydým derim…
Dünya meþakkati, ayýrdý bizi sevdiklerimizden,
Uzaklaþtýrdý, bizi ruhumuzun derinliklerinden.
Karþýmdaki þu boðaz köprüsü onun ýþýl ýþýl ýþýklarý
Ve sokaklardaki lambalarýn dibindeki leþ kokularý,
Barýnamýyor, benim temiz yürekli Çamlýca’mda…
Çamlýca’m beni sevdi, okþadý ve kollarýna sardý,
Þehrin kokuþmuþ havasýndan bir an uzaklaþtýrdý,
Ve beni sevgisiyle kendi maviliðine çekerek,
Yüce yaratýcýma, bir adým daha yaklaþtýrdý…
Saat: 23:00/Mart 1997
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.