ÇOCUKLAR

Baharda çiçekler gibi açan
Gül yüzlü çocuklar
Yýkýk örenler arasýndaki kuru bahçe,
Dünyalarý olmuþtu,
Gam, keder yoktu,
Uçan kuþlar gibi
Hepsi de cývýl cývýldý…
Uzaktan ürperti sesleri geliyordu,
Oyunlarýnýn karmaþýk kurallarý,
Onlarý çýldýrýrcasýna baðýrtýyordu.
Ah þu çocuklar yok mu?
Hepsinin tepesinde uçan bir kelebek,
Hepsi de masum birer melek,
Sevinç yumaðý ile yuvarlanarak,
Neþeyle semalara yükseliyordu,
Zaman zaman yükselen çýðlýklarý,
Ülkenin geleceðini saklýyordu.
Çocuklar böyle sanýyorlardý dünyayý,
Unutmuþlardý bir an anne, babayý,
Hepsinin dünyasý da çiçekler ormanýydý.
Ah Ýdris ah!
Bir zamanlar sen de böyle deðil miydin?
Senin daðýnýn çamlý ormanlarý,
Þaldýr þaldýr, akan çaðlayanlarý,
Diplerinden ilaç fýþkýran sularý…
Evet, bu doðal güzellikleri
Bulamaz þimdiki bu çocuklar,
Çikolatadan baþkasýný…
Top oynayanlar, ip atlayanlar,
Uçurtma uçurtanlar,
Hepsi de mutluluk içinde ne hoþ
Onlar için bunun dýþýndaki her þey boþ.
Bir an dersten uzaklaþan çocuklar,
Bahar pikniðinde mutlu oldular.
Öðretmeni gözetiyor, ara sýra onlarý,
Adam olmuþ keratalar,
Býrakmýþlar yaramazlýklarý.
Çocuklarýn yaný baþýnda çalýþan anne,
Kýþýn uyuyan toprakla tanýþýyor,
Sarý, siyah ve boz tohumlarla
Ölümsüz hediyeler uzatýyor,
Oyunun etrafýna yýðýlan erzaklarý,
Sabýrsýzlýkla bekliyordu çocuklarý.
Öðretmen bir sanatçý edasýyla
Rüzgârýn þarkýsýný dinliyordu.
Çocuklarýn ölümsüz rüyalarý,
Geleceðin büyük dünyalarý,
Pek de derine dalmýþlardý…

16 Nisan 1993
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: