BOSNALININ DRAMI

Yeni bir kavim çýkmýþ, ortaya kavmi Lut mu?
Yeni yeni putlar türemiþ, kavmi Kureyþ mi?
Yeni yeni ilahlar çýkmýþ, kavmi Firavun mu?
Yeni yeni belamlar çýkmýþ, kavmi Nemrut mu?
Yeni çýkanlar, çýkartýlanlar, hepsi de bir kefede.

Anne feryadý, çocuk aðýdý kesilmedi Bosna’dan,
Gözlerimiz kör oldu, duygularýmýz fýrladý yuvadan,
Kulaklarýmýz saðýr býrakýldý acýmasýz dünyadan.
Gözümüzden ok gibi fýrlayan kývýlcýmlarýn,
Kayboldu enerjisi çelik kasayý hiç atlamadan.

Ayþelerim, Fatmalarým yandý, yine yandý,
Köhneleþmiþ hayatýn kucaðýnda akþamladý,
Dünya servetine sýmsýký baðlanan insanlar,
Yaþam ve mutluluðumuz, ebedi sürer sandý.

Bosnalý bacýsýnýn baþýna gelenleri duysaydý,
Öfkesinden damarlarýný kesip canýna kýyardý.
Neydi o bacýnýn acý derdi, pek mi müthiþti?
Bu olayý gören ölüler bile yerinden fýrlardý.

Bosnalý bacýmýn melek çocuðu alýndý elinden,
Annesinin karþýsýna baðlandý, sýkýca belinden.
Katil, parýl parýl parlayan býçakla geldi baþýna,
Anne, bu acý durumu görünce döndü þaþkýna…

Yavru üç parçaya ayrýlmýþtý: Et, kan ve kemik;
Gözün yaþlý kanýný paylaþamamýþtý, etle kemik.
Annenin kalbine baðlý, bu kan, can damarlarý,
Sýrplar tarafýndan vahþice kesilmiþti organlarý.

Sýrplar; makas makas yavruyu vahþice katlettiler,
Dilimlenen etleri, bir et makinesine servis ettiler.
Kývrýlarak çýkan etler; aðlýyordu bakarak kemiklere,
Anne, bu vahþi durumu görünce dönmüþtü delilere…

Anne: Býrakýn yavrumu; bire katiller, kâfirler!
Yardým et, yüce Allah’ým bu durumda bana,
Dini inancým ve sabrým hak olmasaydý sana,
Bu masum çocuðuma asla olmazdým bir ana…

Köfte yapýp ateþte piþirdiler yavrumun etini,
Davet ettiler, bütün haçlý katiller heyetini.
Yediler, vahþiler yavrumu, sonra da içtiler,
Müslüman’a bundan baþkasý yapýlmaz dediler.

Kudurmuþ salyalý köpekler yaklaþtý benim yanýma,
Adetlerini sayamamýþtým, oracýkta geçtiler ýrzýma.
Laðýmdan fýrlayan bu kahpe yaratýklar ordusu,
Yeni ceninle girdiler benim mukaddes kanýma.

Ey yardýmý bilmeyip de fetvayý bilen müftü!
Ýntihar edeceðim, çabuk ver bana bir fetva,
Vermezsen, huzuru ilahide edeceðim dava.
Karnýmdakini taþýyamam Müslüman’ým ve þerefli,
Benim için hak olan ölümse bu hepsinden gerekli.

Gözyaþlarým dinmedi burada hiç kimseninki de öyle,
Sen de demeyesin ki dünya böyle gelmiþ gider böyle.
Evindeki hanýmýnýn ýrzý benim, çocuðunsa çocuðum,
Yuvaný daðýtýp kaçarak sen evine böyle mi bakardýn?
Dün “Müslümanlar bir binanýn tuðlalarý gibi” derdin.

Daha acýsý var; ey kardeþim bitmedi benim derdim,
Dünyadaki bütün acýlarý, çeken ben olayým derdim.
Ýliklerim kan aðlýyor, düþüncelerim çýðlýk atýyor,
Yapýlan bu iþkence ve ýstýraplara karþý direniyor.

Yedirdiler melek çocuðumun etini zorla bana,
Bu acý feryatlar karþýsýnda hangi yürek dayana.
Ya Rabbi! Öldür beni ölümüm hayýrlýysa,
Beni alçak, duygusuz vahþilerin eline koyma.

Allah’ým! Yok, mu bu iþkence dolu günlerin sabahý?
Müslümanlar ölmüþ, vücutlarýndan sýyrýlýþ ruhlarý billahi.
Bir buçuk milyar mümin uyutulmuþ karanlýk dünyalarda,
Koyun gibi hepsi de güdülüyor, Ýslam’dan çok uzaklarda.

Kýyamet günü kaçamazsýnýz, elim yakanýzda olacak,
Mazlumlarla kaçan rahatýnýz, günahlarla dolacak.
Kurtuluþ yok adli ilahide bir gün hesap sorulacak,
Zalimler, katiller sonunda yerin dibine batýrýlacak.

Gelin kardeþlerim! Nerede olursanýz yardým edin bize,
Getirelim hep birlikte dünyadaki zalim kâfirleri dize.
Heyhat! Tüm bu sözler yukarý çýkmadý aðýzda kaldý,
Müslüman’ým diyen yine sorumsuzca gaflete daldý.

Gerisini yetmiþ yýl önce hatýrlatmýþtý Akif safahatýnda,
Ondan dinleyelim, tarihle yüzleþelim, her defasýnda,
Tarihimize sahip çýkalým, koruyalým her defasýnda.
Biz yine unutmuþtuk tarihten ilham ve ders almasýný,
Gözümüz açýkken bize düþmanca kuyu kazýlmasýný,
Su uyur, gâvur düþman uyumaz sözünün gerçeðini,
Ey Müslüman! Anla artýk þu son Bosna katliamýnda…

02.01.1993
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: