bu acýmasýz her seferinde, sensizliðine isyan ettiðim yaþamda... elim oldun, hayata özlemle bakan gözlerim oldun, tutunduðum dal oldun yeri geldi. yeri geldi dudaklarýnda ýsýttýn üþüyen bedenimi, titrek ellerinle sarýldýn,sana hasret tenime.. þimdi sensizliðine ac kaldým, sensiz sabahlarýma doðmayacak güneþ... beraber seyrettiðimiz yakamozlar gibi, son defa dans edeceðiz belkide... bir buse öpücük konduracaðým yanaðýna terk ederken bu þehri.. ve seninle ilk baþladýðýmýz yerde söyleyeceðim, hüzün kokan þarkýmýzý... (bu sana veda ederken son bakýþ son öpücük)
10/05/2009
hakan
Sosyal Medyada Paylaşın:
hakan karayanız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.