Ne yana baksam bir çýkmaz düþünce
alet eder dumanýný tütsülerinin
kifâyetsiz kalmýþsam eðer
kendi adýma
ve bir düþlemin sancýlarýnda
sonsuz çekmemeliydim bu derdi
giriftliðe düþmemeliydim senin ardýndan
yalpalanarak kocamamalýydý direnç dediðim
hey gidi hiç silinmez sandýðým zaman
ey gözyaþlarýmý kucaklayan bebek annem
trabzanlarýndan kayýp düþtüm aþaðý
hayat hiçbirimize acýmazken bir an
öyle ki
içinden geliyordu birkaç düþmüþ kelime
cümlenin hatrýný kýrýyordu devrik anlatýmý
saman yapraklarý böyle düþmemeliydi oysa
hiç önemsemeyi düþünmediðimiz
bir takvime enserlenmiþ
kendini unutturan zamanýn
nasýl devrikleþebilir bir acý
nasýl kilitlenebilir son paragrafýnda dudaklar
biz ki o acýlar arasýnda ruhsuzlaþýp
dolaylý düþüþleri hissedemezken
yokluða doðru kulaçlayýnca yüzgeçleri
o zaman ellerine sarýlýrýz gitme diye
yüzünü sarartmýþ
masum bir annenin!
Nevzat KONÞER
Aðustos 07