AYNALAR YALAN SÖYLEMEZ

Küçüktüm, bir gün aynalarla tanýþtým,
Dostluðumuzun ilk temellerini
Ýþte o zaman atmýþtým,
Ben ona sýmsýký baðlanýrken,
O, bana yürekten gülüyordu,
Korkulu rüyalarýmý bölüyordu…
Parlak yüzlü çocuk,
Dünyaya hep böyle bakardý,
Ýkiyüzlü nefretliklerle,
Daha tanýþmamýþtý…
Oyuncaklar dünyasýnýn masumu,
Ýþte ilk gün aynalarla tanýþtý.
Derken dostluklarý böyle ilerledi,
Yaþlýlýðý düþünmeden ve hissetmeden.
Uzun süre ayrý kaldý, arkadaþýndan,
Özlemiþti, onu buruþmuþ yüzleri,
Sonunda kavuþtu,
Hasret yüklü fýþkýran feryatla,
Gülmüyordu ona artýk aynalar,
Mutluluk vermiyordu, o parlak yüzler…
Ýkiyüzlü vahþi hayvanat bahçesinde,
O da çið et yemiþti…
Aynalar yalan söylemez,
Hakikati asla gizlemez.
Baþýboþ gezen hokkabazlarýn,
Islak saçlarýndan damlýyordu,
Meyhanenin ölü ruhlarý,
Uyuþmuþ beyinler, felç olmuþtu,
Korkudan kaçan ruhlarda…
Cam gibi parlayan gözler,
Susamýþtý aynalar karþýsýnda,
Kendini tanýmaktan aciz kalmýþtý,
Kalabalýklar arasýnda…
Durmadan, dinlenmeden,
Korkular suratýna çarpýyordu.
Ölüm soðukluðu,
Yok olma korkusu,
Amelsizlik korkusu,
Ýmansýzlýk korkusu,
Her gün beynini týrmalýyordu.
Hakkýn zerresinden uzak kalmýþ,
Namazsýz, niyazsýz, secdesiz alýnlar,
Bir bütün olamamýþ yaþamlarýyla
Ve etrafa saçtýklarýyla,
Mahkûm olmuþtu,
El içi kadar bir aynaya…
Haktan uzak olan bir toplum,
Batmaya her an mahkûm.
Aynalarla yüzleþemezler,
Arkalarýna bakmadan,
Hep ondan kaçarlar…
Aynalar kalpte parlar,
Yansýr cam parçasýna,
Kalpte olmayan nokta,
Nasýl yansýr cama?
Haktan uzak olan,
Ölünceye dek,
Vahþiliðini silemez,
Asýk suratlý aynadan…

17 Nisan 1992
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: